Ze loopt al jaren bij therapeuten en coaches, gaat naar workshops en retraites om aan haar persoonlijke ontwikkeling te werken. Nog nooit heeft ze gevonden wat ze zocht.

Fast Forward: We zijn in de 2e sessie. Ze is 55 jaar jong en weet niet meer wat haar plek is. Niet thuis, niet op haar werk, niet in haar vriendenclub en eigenlijk nergens meer. 

Ik blijf stil en luister naar wat mijn lichaam mij te vertellen heeft. Niet denken, niet oplossen maar luisteren. Uitzoomen. Na een poosje merk ik dat ze onrustig begint te worden en dat ze mijn ogen zoekt. 

Er borrelt een vraag omhoog en maak een inschatting of het een goed moment is om deze vraag te stellen. 'Aan wie of wat ben je ontrouw als je dit patroon verandert?'

Stilte.

Patroon verandert?

Stilte.

Al je bezoeken aan therapeuten, coaches, retraites en noem maar op, zeg ik.

Jeemig, zegt ze. Jeemig. Ik heb er eigenlijk niets mee gedaan. Ik loop steeds weg voor de waarheid.

Na een tijdje komen we bij de echte ontrouw. Of bij de weerstand, zoals je wil. Als ze werkelijk haar plek inneemt, met andere woorden 'echt voor zichzelf kiest' dan is ze ontrouw aan de rest. Dan heeft ze geen betekenis meer. Ze is niet goed genoeg.

Door dit inzicht waren er niet meer dan 2 sessies nodig. Kon ze haar eigen plek innemen en mocht het gevoel van niet goed genoeg zijn eindelijk gaan.